slope

Το τοπίο είναι ανεπανάληπτο – ακόμη και εδώ , ακόμη και για εσένα που έχεις ξανάρθει. Η ανάσα παγώνει, τόσο από την εικόνα αλλά και από την θερμοκρασία. Οι κορυφές ατενίζουν αγέρωχα τα μερμηγκάκια που με κόπο και ματαιοδοξία πηγαινοέρχονται σε μια λανθάνουσα, σπασμωδική πορεία. Περιμένει να φύγουν, δεν θέλει να ενταχθεί εκεί. Στην σιωπηλή αναμονή παρατηρεί την φύση και μελετά την ανέχεια της σε εμάς, τα παράσιτα...

Πόσο μαγευτικά εναρμονισμένες οι κορφές, πόσο σημαντικές οι γραμμές των δέντρων και πόσο προκλητικές οι υψομετρικές διαφορές. Έχει περάσει καιρός. Κοιτάει και χάνεται στην ομορφιά που περιτριγυρίζει. Ο χρόνος περνάει σε άλλη διάσταση, όχι σε γραμμή, όχι σε σειρά, αλλά ναι, έχει ξαναυπάρξει αυτή η στιγμή. Είναι η στιγμή της ένωσης, η στιγμή που βρίσκει τον χαμένο εαυτό στο χρονοντούλαπο, η στιγμή που το κάτι ξυπνάει και μυρίζει την τροφή του. Κάποιοι θα λέγαν το κτήνος, αφού μόνο μανία περιγράφει την όρεξη που μπορεί και χαρακτηρίζει τις πράξεις και την ένταση τους, το πάθος τους, την ανάγκη τους. Μια γρήγορη και διψασμένη ματιά ανακαλύπτει το μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα, την γραμμή που κανένας δεν έχει βεβηλώσει ακόμη, την γραμμή που κάνει το κάτι, το κτηνος, μέσα να αλυχτάει από χαρά, προσμονή, πάθος, φόβο, όλα μαζί σε μια αγωνία για την εμπειρία, για το τι θα επακολουθήσει.

Η ώρα έχει έρθει... μια μελωδία καλύπτει το μυαλό, ένα φιλμ χαλάρωσης, αυστηρής ηρεμίας, καθώς παράλληλα η ιεροτελεστία της προετοιμασίας έχει ξεκινήσει... Ποτέ δεν κατάλαβε αν είναι φόβος ή ηδονή αυτή η προσοχή και σημασία σε αυτό το σημείο. Μπότες, ρούχα, τσάντα... όλα στη θέση τους, σωστά, εναρμονισμένα, εκπέμπουν μια ασφάλεια, μια ετοιμότητα... αριστερό πόδι στη δέστρα. 39 κλικ και 3 χαλάρωμα – μετά από τόσα χρονιά όλα έχουν την σωστή τους θέση. Δεξί πόδι στη δέστρα, 42 κλικ και ασφάλεια... Στέκεται... το βουνό καλεί, προσκαλεί, ανοίγει μπροστά, γεμάτο προκλήσεις και γεμάτο εμπειρίες. Η διαδρομή είναι απλή μέχρι τα δέντρα, ένα χαλαρό σλάλομ, μια απλή σειρά αριστερών και δεξιών στροφών, τα πρώτα δειλά βήματα για ένα χορό. Πίσω από τα δέντρα όμως...

Προσεγγίζει τα δέντρα και κόβει ανάμεσα τους, πολλές φορές από πάνω τους, αφού το φρέσκο χιόνι είναι άπλετο και καλύπτει τυχόν εμπόδια. Ένα έντονο φως προδίδει το επόμενο βήμα, ή μάλλον το επόμενο άλμα... Το άνοιγμα μπροστά αντανακλά το φως και συγκριτικά με την σκιά των δέντρων δημιουργεί μια πνευματική εικόνα του τι ακολουθεί... Ένα γρήγορο σκανάρισμα δεν δίνει τίποτα για κατάλληλο σημείο προσέγγισης, η επιλογή είναι τυφλό άλμα και πέσιμο ή φρένα και άγαρμπο, άχαρο σύρσιμο μέχρι την άκρη της πλαγιάς... Το φως λάμπει τόσο που οι εικόνες που γεμίζουν το κεφάλι του είναι μόνο από κατάλευκες πλαγιές, με μεγάλη κλίση και χωρίς κανένα ίχνος βράχου, μόνο ράμπες...

Είναι στον αέρα... το κτήνος έχει κυριεύσει τελείως τώρα... Η προσγείωση μάλλον άγαρμπη και τουλάχιστον 2 δευτερόλεπτα μετά από ότι περίμενε. Μόνο η μανία και ο πόθος κρατάνε και επιτρέπουν την συνεχεία στην πορεία.... Γραμμή καμία, καθαρά όλα... Ηδονή... Η κραυγή είναι στην άκρη του στόματος, όμως πρέπει να κρατηθεί, η χιονοστιβάδα είναι γεγονός εδώ και όχι γέννημα κάποιας φαντασίας. Μόνο ταχύτητα μένει στο συνειδητό... οι υπόλοιπες αισθήσεις απολαμβάνουν την μοναδική αυτή εμπειρία οπτικοακουστικών και αισθητικών ερεθισμάτων. Η πούδρα που κόβεται από το σανίδι είναι ποιο αφράτη από οτιδήποτε άλλο, ποιο δροσιστική από οτιδήποτε άλλο, και καθώς οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, έτσι ανεβαίνει και η ηδονή, μοιρασμένη ανάμεσα στην βόλτα, το εγκεφαλικό τριπαρισμα και τον κόπο που απαιτεί αυτή η βόλτα...

Τα πόδια καίγονται, οι μυς είναι εξαντλημένοι... 20 λεπτά σε πούδρα είναι περισσότερο από όσο μπορεί να αντέξει τώρα... αλλά δεν γίνεται να τελειώσει έτσι, τώρα, εδώ... όχι όσο έχει ακόμη χώρο. Το φυσικό άλμα μπροστά φαντάζει μικρο, αλλά υπάρχει μια μικρή φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού που λέει πως με αυτή την ταχύτητα και την υψομετρική διαφορά, μόνο μικρο δεν θα είναι. Καμία διαφορά... ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο και το σώμα αυτόματα προσαρμόζεται σε μια νέα θέση. Η γωνία είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο φαινόταν, και η ταχύτητα πολύ μεγαλύτερη από όσο ξέρει πως μπορεί να προσγειώσει... ένα κλάσμα αργότερα πετάει, το έδαφος και το χιόνι μακρυά, και κάτι δέντρα τριγύρω γελάνε με το τι θα ακολουθήσει... το χαμόγελο γίνεται γέλιο και το γέλιο οδηγεί στην έκφραση. Η κραυγή ηδονής και χαράς είναι η αποκορύφωση. Η κάθοδος έχει ξεκινήσει, και καμία μα καμία σημασία δεν έχει... Εξάλλου, ποτέ δεν ασχολήθηκε με την προσγείωση...