Ενα φεγγαρι με κοιταει απο ενα παγωμενο ουρανο...

Νιώθω την ανάγκη να το προστατέψω από το κρύο, όμως αρνείται την πρόσκλησή μου. Μου λέει με θλίψη πως ο δρόμος για την καρδιά μου είναι ποιο παγωμένος από ότι εκεί που είναι...

Με κάνει να σκέφτομαι... έχει δίκιο... παίζει ρόλο γιατί? όχι, αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται να μάθει το λόγο, την αιτία...

κοιτάω το φεγγάρι... γνωρίζω το συναίσθημα που αναδύεται... η μάχη ανάμεσα στην επιθυμία και το γνώριμο, στην αγάπη και τον εγωισμό. είναι μια επιλογή. όμως εκεί που παλιότερα ήταν απλή, πλέον έγινε σύνθετη και πολυδιάστατη. έγινε ελκυστική αλλά και επικίνδυνη. Δεν έχω καμία γνώση και εμπειρία στο θέμα. Αναρωτιέμαι κοιτώντας πάλι το φεγγάρι αν έχει έρθει η ώρα, και αν η αγάπη εξαγνίζει τα πάντα.

Δεν σκέφτομαι καθαρά, ξέρω πως κάτι λείπει. όμως το φεγγάρι είναι εκεί, με μαγνητίζει, με καλεί, με ελκύει με τέτοιο τρόπο που μου θυμίζει συνεχώς πως είμαι ζωντανός, πως ακόμη έχω να προσφέρω πολλά πράγματα και να ζήσω ακόμη περισσότερα, έστω και αν είναι μια επανάληψη δραστηριοτήτων. δεν είμαι ποια ίδιος και κατά συνέπεια δεν θα είναι και τίποτα άλλο ίδιο ξανά.

Όπως ποτέ δεν ήταν, ιδίως όταν τα άφηνα όλα να πάρουν το δρόμο τους.

Καιρός να αφήσω το φεγγάρι να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Να επηρεάζει το νερό... και αφού είμαι νερό και εγώ, ψυχή και σώμα, το ίδιο πολύπλοκος και ανεξέλεγκτος, θα αφήσω το φεγγάρι για όσο μπορώ να μου δείχνει τον ασημένιο δρόμο.