Αυτοκτονία

Ειμαι στο γραφειο μου… Προσπειουμαι οτι δουλευω…
Ξαφνικα ενα ελικοπτερο ακουγεται… Πεταει χαμηλα… Πολυ χαμηλα, διπλα μας. Ο Τονι γυρναει, με κοιταει και με σοβαρο υφος με ρωταει τι εκανα… Κολακευομαι… Ευτυχως ή δυστυχως δεν ειναι για μενα…

Κοιταμε στο βαθος… Ενα τραινο εχει σταματησει, και ολοι τριγυρω μου εχουν σηκωθει και παρακολουθουν. Καποιος λεει με κρυα, στεγνη και χωρις συναισθημα φωνη, γεματη με προσποιητη συμπονια πως καποιος πηδηξε μπροστα στο τραινο…

Γελαω… Με κοιτανε παραξεν, με υφος γεματο απορια και κατακριτικοτητα… Ισως να αναρωτιουνται γιατι… Δεν εχουν αδικο… Και εγω πολλες φορες αναρωτιεμαι… Δεν θα προσποιηθω ομως• δεν θα πω πως με ενδιαφερει για να νιωσουν αυτοι καλυτερα ή για να σταματησουν να με κοιτανε…

Η πρωτη μου σκεψη ειναι πως αυτος/η γλιτωσε!!
Η δευτερη, πως οποιος και οτι και να ηταν, ηταν πολυ δειλο αυτο που εκανε…
Η τριτη, και αυτη που μοιραστηκα με τον Τονι ειναι πως ειναι πολυ αδικο αυτο που εκανε. Με κοιταζει, οχι με απορια ουτε με περιφρονηση, αλλα με κατανοηση. Κατι τετοιες στιγμες ειναι που νιωθω πως δεν ειμαι μονος μου…

Η αυτοκτονια, λεει, ειναι μια πραξη ανιδιοτελης… Παρε φορα και πεθανε μονος σου αν θελεις. Αλλα το να καταστρεφεις την ζωη ενος αλλου ανθρωπου που δεν εχει καμια ευθηνη ειναι εγκληματικο. Ισως τα λογια αυτα να μην ηταν δικα του, να ηταν δικα μου. Ισως οχι… Οπως και να εχει, ειπωθηκαν και με εκφραζουν απολυτα.

Ενα ειναι σιγουρο ομως… Η αυτοκτονια ειναι δειλη πραξη… Οσο και οτι και να περασω, παντα θα το πιστευω αυτο…

Το τραινο ειναι ακομη ακει… Εχω αρχισει τα μακαβρια αστεια, και οι Αγγλοι τριγυρω μου εχουν μια φατσα που ξερω πολυ καλα τι σημαινει… Τρομο, φοβο και απεχθεια…