Αποφυγη…

Συνεχεια σε ενα ατελειωτο παιχνιδι αποφυγης ευθυνων και υπαιτιοτητας…

Δεν ξερω τι λεω! Ολα ειναι καλα, η αληθεια να λεγεται…
Δεν εχω καποιο ιδιεταιρο προβλημα, δεν αντιμετωπιζω καμια μεγαλη κριση ουτε υποφερω απο καποια μεγαλη ανιατη αρωστια. Η υγεια μου ειναι οσο καλα δεδομενων των ιδιαιτεροτητων μου και των τωρινων συνθηκων και ειναι στο χερι μου να την βελτιωσω κι αλλο αν θελω… Αρα?

Αρα το θεμα ειναι οτι δεν εχω καποιο προβλημα να με κραταει απασχολημενο! Ή απλα δεν ειμαι ποτε ικανοποιημενος… Δεν ξερω, δεν μπορω να αποφασισω… Παντως υπαρχει θεμα… Μπορω να το αποδεχτω αυτο, και μπορω να ζησω με την γνωση πως αυτο θα ειναι παντοτε το σεναριο μου. Υπαρχει λογος να το παλαιυω αυτο? Υπαρχει λογος να το ανασκαλευω συνεχως? Μαλλον οχι. Οπως δεν υπαρχει και λογος να χανω χρονο και ενεργεια για αυτο.

Ουφ… Καινουργια μερα… Ισως σημερα να ειναι διαφορετικα, ισως οχι… Οι μερες περνανε, ο καιρος χανεται και το κοστος ειναι μεγαλυτερο απο αυτο που φανταζομαστε σημερα, τωρα… Μηπως αυτο απο μονο του αξιζει να θυσιασεις το σημερα? Ή μηπως αυτο ειναι ο απολυτος λογος για να ζησεις το σημερα, αγνοοντας και αδιαφοροντας εντελως για το αυριο?

Ολο ερωτησεις και αμπελοφυλοσοφιες! Παω να πιω τον καφε μου…