Αναμεσα στο σφυρι και το αμονι...

Καθολου ευχαριστη θεση να εισαι... Και ομως οι περισσοτεροι θα βρεθουμε σε αυτην ειτε το θελουμε ειτε οχι... Θα λυγισουμε, θα υποχωρισουμε, θα αποχωρισουμε... γενικοτερα θα αλλαξουμε πορεια και θεση. Αυτοι που θα αποφασισουν πως θα επιβιωσουν απο αυτη τη θεση θα χαρακτηριστουν απο τον κοινωνικο περιγυρω ως ανωμαλοι ή τουλαχιστον πνευματικα ασταθεις...

Εγω προσωπικα απολαμβανω την πιεση, η αληθεια να λεγετε... Το ζορι μου ειναι πως πολυ λιγοι ανθρωποι στην ζωη μου συμφωνουν με αυτην μου την προδιαθεση και αποψη, και κατα συνεπεια δεν μπορω να μοιραστω την χαρα μου, ουτε μπορω να βρω λυση και ηρεμια οταν νιωθω πως πρεπει να εξηγησω τα παντα απο το μηδεν σε καθε βημα και αποφαση. Δεν ειναι ομως ετσι ακριβως τα πραγματα...

Ειναι πολυ πιο απλα, και πολυ πιο ελεγχομενα... Δηλαδη.. Πιστευω πως δεν μπορεις να εχεις υπο ελεγχο τον περιγυρω σου – και πιστευω πως ουτε πρεπει – οπως δεν μπορεις να ελεγχεις τις πραξεις και τις διαθεσεις των αλλων (αν και πιστευω οτι μπορεις να τις επιρεασεις και να τις ”καθοδηγισεις”!). Αρα το δεδομενο για μενα ειναι πως μπορω να αλλαξω και να επιρεασω και να απολογηθω μονο για τις δικες μου πραξεις... Το προβλημα λοιπον ειναι δικο μου, αρα δικια μου και η λυση. Η λυση λοιπον ειναι απλη – καθολου ευχαριστη, αλλα απλη.... Οι ανθρωποι που δεν συμφωνουν και δεν κατανοουν τις πραξεις μου και τις αποψεις μου αξιζουν καθε σεβασμο – κι οι περισσοτεροι τον απολαμβανουν κι ολας.... Αλλα δεν αξιζουν ουτε δικαιουνται μια θεση στην ζωη μου. Και αυτο οχι γιατι εχουν δικιο ή αδικο, σωστο ή λαθος... Απλα γιατι εχω λιγη ενεργεια, λιγοτερη ορεξη, και καθολου διαθεση να αλλαξω οτιδηποτε για να κρατησω καποιον στη ζωη μου που δεν εχουμε κανενα σημειο τομης.

Συμπερασμα...?

Κανενα... Εκει που ειμασταν, εκει ειμαστε παλι! Η μοναξια ειναι λοιπον επιλεκτικη και αυτοεπιβαλομενη.... Αρα δεν εχω κανενα δικαιωμα να παραπονιεμαι, να γκρινιαζω και να μεμψυμοιρω! Μπορω ομως να ονειρευομαι, ετσι δεν ειναι?