Οι οψεις του νομισματος...

Κοιτας το νομισμα...
Γυαλιστερο και σαγηνευτικο. Αιχμαλωτιζει το βλεμα.
Περιεργαζεσαι την οψη του, τις πλευρες του, την υφη του.
Ο τελειος, αδιστακτος δυαδισμος του σου ξεφευγει. Ασχολεισαι μονο με την εξωτερικη του εμφανιση.

Χαϊδευεις πρωτα την μια οψη, μετα την αλλη, ηδονικα, σαδιστικα. Παιζεις αυτο το νομισμα στα δαχτυλα του χεριου σου, ζωντας την ψευδαισθηση και την αυταπατη σε ολο της το μεγαλειο. Στην ουσια ομως, με καθε περιστροφη του, το νομισμα σε βυθιζει ακομη πιο βαθια, σε αιχμαλωτιζει ακομη περισσοτερο στην δινη του και στην παγιδα του.

Φλερταρεις με το ζενιθ και το ναδιρ, οπως φλερταρει το κουνουπι με το θανατο οταν πλησιαζει την φωτοπαγιδα. Οπως η πουτανα με την ηδονη και την ικανοποιηση, κατω απο το αγρυπνο μπανιστιρντζιδικο βλεμα ενος ματακια θεου που προτιμαει να ειναι σαδιστης και μαζοχιστης – παντα αναλογα με το εν λογο συμφερον του – και να προσφερει παντα κατοπιν εορτης.

Παντα εν αγνοια σου... Αυταπατασαι.

Αν ειχες μυαλο, γνωση και αυτογνωση, θα πετουσες το νομισμα στον μεγαλυτερο, τον χειροτερο εχθρο σου ως εκδικηση και τιμωρια για αυτον(αυτην), και λυτρωση για ‘σενα. Αν ειχες την δυναμη, θα εστριβες το νομισμα με ολη σου την δυναμη, με μανια, και θα εξαφανιζοσουν πριν πεσει κατω.

Αντιθετα, ερωτοτροπεις και σκλαβωνεσαι. Το βαζεις στην τσεπη, το προσεχεις – και ολα αυτα χωρις ποτε να εχεις αντικρισμα.

Εισαι σκλαβος, ενας σκλαβος που ζει στην αυταπατη της ελευθεριας που του προσφερουν. Πιστευεις στο νομισμα γιατι πιστευεις πως εχει σημασια, αξια και δυναμη. Μεσα απο αυτο καταξιωνεσαι και εδρεωνεσαι και εσυ. Ομως αλιμονο για την στιγμη που θα αντιμετωπισεις την ανομισματικη πραγματικοτητα σου.

Θα σου κρατησω μια θεση διπλα μου...