Θυμαμαι...

Με θλιψη... αυτα τα ματια... χαραξανε για παντα την ψυχη μου...

Κιτρινο το σουρουπο και για πρωτη φορα δεν αντεχω την σιωπη... Αυτη η πολη, αυτη η ζωη, για πρωτη φορα, για μια στιγμη... εχει γινει ανυποφορη πληγη...
Ομως... δεν μπορω να πεθανω... να ελπιζω πως ενα πρωι απλα θα με βρουν ανασκελα... ξερω καλυτερα απο αυτο... ξερω την αληθεια... την σκληρη πραγματικοτητα...

Μια φωνη λεει να μην φοβαμαι... υπαρχη λυση, υπαρχει φως...
Μα ποτε μου δεν το ζητησα... δεν θελησα το φως... Η νυχτα ειναι πιο σκληρη, πιο ντομπρα και πιο πραγματικη... Ανοικω εκει...

Πριν τελειωσει η νυχτα αυτη, πριν ερθει το πρωι ολα θα εχουν τελειωσει, πριν καν αρχισουν....

Θελω να ξερω αν με αγαπησες, αν σε αγαπησα... αν ποτε υπηρξε κατι αληθινο, η απλα η εχθρα μας ηταν σαν την αγαπη της μερας με την νυχτα... αιωνια καταδικασμενες να κυνηγιουνται ατερμονα σε μια ανελεητη διαδοχη, μια μονη στιγμη ανεπαρκης συμβιωσης,...

Ποτε δεν θα μπορεσω να μαθω, γιατι δεν εισαι εκει πια...
Κοιταω το χαος... ειναι αργα πια... ωρα για καληνυχτα.... καιρος να πουμε αντιο, να σκεπασουμε και να θαψουμε τους νεκρους μας...

Αλλοι ειμαστε καλοι στο να θυμωμαστε, αλλοι εισαστε καλοι στο να προχωρατε...

Το μονο που μου εμεινε ειναι ενα σωμα προς πωληση, μια ψυχη προς ενοικιαση και ενα μυαλο αρρωστο, κουρασμενο και πνιγμενο στις αυταπατες... Τιποτα δεν ειναι στεγανο... ολα μπαζουν... νερα.. κρυο... αμφιβολιες... φοβους....
Αυτα τα ματια... μονο στο βιβλιο των ηρωων του τρομου τα εχω ξαναδει...
Βρηκα οτι εψαχνα... ενα ψυχοτροπο ναρκωτικο, μια ουσια που οριζει τις ενοχες μου και καταπινει τις αυταπατες μου...

Οτι και αν τρωει τα σωθικα μου.. ειναι νεκρο... απλα δεν το ξερει ακομη... Η μεδουσα και τα χιλια φιδια που απαρτιζουν το κεφαλι της γευματησαν την καρδια μου και στην θεση της αφησαν μια πετρα στο σχημα της, να κοροιδευει εμενα...

Με νυχια γαμψα προσπαθω να σκισω τιν πετρα... Ομως δεν μπορεις να βλαψεις την αλαζονια... δεν μπορεις να ξεπερασεις την καχυποψια...

Θα βαλω την μπερτα μου... ειναι η ωρα να φυγω... και ισως οταν βρω αυτο που ψαχνω και ολο χανω ... ισως τοτε σας ξαναδω...

Μεχρι τοτε θα ψαχνω το φαρμακο που ειναι μοναδικο και το λενε ...

Θανατο...