Θρηνω...

Για την καταντια μας...
Για την αδιαφορια μας...
Για την ανευθυνοτητα μας...

Αλλα περισσοτερο απο ολα θρηνω γιατι οτι ειχα, οτι αναμνηση, ωραια εικονα και μοναδικη στιγμη ειχα, την απομακρυναν απο εμενα και την βιασαν. Και για να ολοκληρωσουν την επιτυχια τους, με αναγκασαν να βλεπω, να ακουω και σε μια περιπτωση να βιωσω με απολυτη οπτικο-ακουστικη καλυψη αυτον τον βιασμο...

Πρωτα η Πεντελη, μετα ο Υμητος, μετα η Παρνηθα, και παλι απο την αρχη, μεχρις οτου δεν υπαρχει τιποτα αλλο...
Και ολο αυτο το καιρο, καθομαι αμετοχος και δειλος, εκτοξευοντας σκληρα κατηγωρω και μεταφεροντας τις ευθηνες και τις αιτιες σε αλλους... Ισως γιατι ειναι πολυ δυσκολο να αποδεχτω πως το λαθος ειναι δικο μου...

Στην δικη μου περιπτωση, η ελλειψη διαθεσης να παλαιψω και να προστατεψω κατι που αγαπαω με ανταλαγμα την ικανοποιηση της φιλοδοξιας μου... Σε αλλες περιπτωσεις, η ελλειψη συνειδητοποιησης , η ελλειψη ενδιαφεροντος, το απολυτο - αλλα πραλληλα αληθινο - πιστευω πως δεν μπορει να γινει αλλιως, η διαθεση να πιστεψει καποιος πως απλα ετυχε λογο των καιρικων φαινομενων, κ η λιστα μπορει να συνεχιστει για πολυ ακομη... Αλλα σε ολες τις περιπτωσεις, ενας ειναι ο κοινος παρονομαστης: το λαθος ειναι δικο μου...
Που πιστεψα πως καποιος(α) ανεγκεφαλος(η) πολιτικος παραγωντας θα σταματουσε οικιοθελως, και θα αντιλαμβανοταν την βαρυτητα και το μεγεθος των παραλογων και ηλιθιωδων πραξεων του/της. Θα σταματουσε αυτη την κουρσα διακρισης και κυριαρχιας ενος ηδη κυριευμενου πλυθισμου, κοιμισμενου πισω απο προσκαιρες και συντομες ανασες ζωης...

Κλαιω, γιατι αυτες οι στιγμες δεν θα ξαναυπαρξουν ποτε, οι εικονες αυτες δεν θα περασουν ποτε σε καποιο πιτσιρικι... Κλαιω γιατι οσο περναει ο χρονος, υπαρχουν ολο και λιγοτεροι λογοι να κοιτας το αυριο με ελπιδα κ με αισιοδοξια...

Κλαιω γιατι θελω να σταματησω να μισω και να θελω να κατακρεουργισω τους υπευθηνους αυτου του βιασμου... Κλαιω γιατι θελω να φτιαξω αυτο το χαλι ωστε να θελησω να ξαναζησω αυτα που καθημερινα καποιοι μου κλεβουν και μου στερουν...

Κλαιω και θρηνω γοερα γιατι χανω καθε μερα την ψυχη μου... καποιος μου την κλεβει...

Konstantinos