Ισως να φτανει μονο αυτο...

Ισως να φτανει μονο αυτο...
μια ματια σαν βροχη, μια τελευταια προσευχη, ενα ταξιδι μακρινο, μονο αυτο....

Στιχοι απο ενα τραγουδι με μεγαλη σημασια, και ακομη μεγαλητερη ιστορια για καποιους... Πανε πολλα χρονια απο τοτε, κοντευουν δεκα... Και ομως... Οι αναμνησεις ειναι εδω, ειναι δυνατες, ειναι υπαρκτες... Ειναι αξεπεραστες...

Η ερωτηση πολυ ευστοχη.... Ειναι κατι που το θελεις ακομη, ειναι κατι που σου λειπει? Και οπως σε καθε δυσκολη ερωτηση, η απαντηση ειναι η ιδια... Ειναι μια πολυ καλη ερωτηση...

Διακατεχομαι απο την χειροτερη αδυναμια (ή απο τις χειροτερες αδυναμιες του ανθρωπινου ειδους κατα την γνωμη μου) οσο αφορα αποφασεις που σχετιζονται με τις προτιμισεις..... Δεν μπορω να βρω λεξη να περιγραψω αυτην την αδυναμια... Ειμαι πολυ φτωχος στο πνευμα για να το κανω αυτο... Ειναι ομως κυριο γνωρισμα τις ανθρωπινης φυσης, και ολοι, λιγο πολυ, το εχουν βιωσει σε καποια στιγμη... Ειναι το συναισθημα της αλλαγης της γνωμης μολις εχεις αφησει κατι πισω, μολις εχεις αποφασισει οτι δεν το θελεις πλεον... Δεν μπορεσα ποτε να εντοπισω την ριζα του προβληματος, ισως γιατι ποτε δεν εψαξα βαθια, η σωστα... Ομως το εχω βιωσει, το βιωνω καθημερινα, και συχνα πυκνα χανω περιτρανα την μαχη... Ειναι ξεκαρδιστικο το λιγοτερο οταν συμβαινει, και ακομη περισσοτερο οταν προβαλω σθεναρη – αλλα κατα τα αλλα εικονικη αντισταση, αφου εκ τον προτερων ξερω πως θα... ενδωσω...

Ειδα χτες το βραδυ την αγαπη μου την Ριτα, κλωτσαγε τον Πυργο, εριχνε πετρες στα Καραβια...

Εχω καιρο να δω την αγαπη... την αποζητω και την χρειαζομαι, τοσο εντονα και απεγνωσμενα οσο την κοροιδευω, την κατακρινω και την αποφευγω... Ισως δω την Ριτα ομως...