Bullet…

I walked to the center of the square… Filled with people as usual, tourists walking around, trigger happy and full of readiness, eager not to miss a single instance of their magnificent visit to this metropolis. I still look at them in disbelief. I am still puzzled by the fact; I always hear how I am just used to it… But I never had this; I can never understand it and I can never see the joy in it. I never expected what would come next.

Right there, right in the middle of that busy square, jam packed with crowds – some deserving to live, some deserving annihilation – I stood, and I started chanted. A mystical, deep, regurgitating chant, filled with sinister messages and primordial fears. As if by instinct, the mass formed a clearance around me, continuing their business as usual. I got lost in the chanting, and I lost track of time. When I next opened up my eyes, I could feel something cold touching my forehead.

A weird creature, a mixture of human genes with those of a rat, stood in front of me pointing a gun to my forehead. I should have felt something; fear, anger, stress, panic, something. Void. Nothing. Emptiness. I stared back at him; he mumbled something that I was unable to comprehend. I continued to chant, looking back into his face. I observed a strain in his face, looked at a magnificent transformation and heard the click before I felt a cold sting on my forehead…

There and then, my problems have been resolved, as a result of upsetting an average humanoid specimen during its touristy stroll…

Left alive...

Gushing wounds all over my body, blood dripping to a soaked ground filled with remorse, despair, anger, regret and pride...

Pain is there as well...

But no memory... as always, I am left wandering... is this my blood? I hope it is the blood of my enemies...

It turns out that it is the blood of my friends.

Doesn't say much about me; I wander if it says anything about my friends.

Was it a fight of support?
Was it a fight of dissagreement?
Was I too late?
Was I the cause?

Does it matter?

Left alone to fend for what I love and like, only to realise that I don't have something to love and cling on to other than a pair of blue rays pointed at me, defying my nature and my very existence.

Defiance... what a rare and thrilling emotion.

I will destroy everything and everyone that will come between me and my dreams...

Too bad that the only thing that is between is myself...

Soundgarden Outshined Lyrics

Song writer Chris Cornell

I got up feeling so down
I got off being sold out
I've kept the movie rolling
But the story's getting old now

I just looked in the mirror
Things aren't looking so good
I'm looking California
And feeling Minnesota

So now you know, who gets mystified
Show me the power child
I'd like to say
That I'm down on my knees today

It gives me the butterflies
Gives me away
Till I'm up on my feet again
I'm feeling outshined

Someone let the dogs out
They'll show you where the truth is
The grass is always greener
Where the dogs are shedding

I'm feeling that I'm sober
Even though I'm drinking
I can't get any lower
Still I feel I'm sinking

So now you know who gets mystified
Show me the power child
I'd like to say
That I'm down on my knees today

It gives me the butterflies
Gives me away
Till I'm up on my feet again
I'm feeling outshined

Trees

The wind racing through the leaves carries secrets…

The leaves store those secrets, archiving them, transforming them to dirty little bombs of fear and uncertainty and then they send them to their roots, hiding them, keeping them safe, ready to be used and passed on to whoever is willing to listen…

But trees don’t gossip, don’t blackmail, don’t sell out… they just are…

It is humans who do though; and how jealous they are that they don’t have those secrets at hand…

So they plot… they envy… they loath…

Is that why humans attack trees, I wander?

Is that why humans chop and trim and kill and maim the trees, unprovoked, full of hostility, filled with hatred and jealousy?

Is that why humans burn them alive and dead?

I guess so…

I walk through the trees, and they sing to me…

I walk through the trees and they show me what they do with the light, the soil, the water…

They let me see how they use the light, to make colours, to paint pictures, to give birth to life…

They let me climb on them, play, hide, live, asking nothing in return…

They let me take what I need from them, with no complaint or resistance, and they nurture what I took away so it will grow back again, free for me to take with respect and love…

When I stand long enough and listen closely, I can hear them cry, and I want to cry…. And I do…

I hear their stories for their friends that held little human children in their branches, nurtured them and gave them playgrounds and memories to grow up with… and I hear their tears, screams and anguish, filled with pain and terror as the same bastard child grew to be a man, a human, and armed itself with chainsaws, tractors, tools, vicious tools, designed to hurt and plunder came back to take that same tree down, taking and not giving back anything in return…

I hear and feel the pain, the resentment and the agony, accompanied with despair and futility…

And I want to kill all humans.

Rollercoaster...

After the slow ascend comes the fast, thrilling decent...

After the hard, painful breakthrough comes the exhilaration and anticipation of the upcoming thrill; the upcoming excitement; the forthcoming challenge.

Change is in the air. Instincts heighten, senses sharpen, energy reserves are rallied, all for one single reason... because a synapse activated the chemical that excites and triggeres the "dare to do it..." mode.

I haven't been challenged for a while...

It's time... count down will start in T-20d...

Beauty….

What is it? Who can define it? Who could ever measure it? I dare not even go there…

I strongly believe that it is something that comes from within…
Something that no matter how much effort anyone puts in it, the outcome is always the same… who and what you are cannot be hidden under layers of layers of expensive base and mascara, colours and shades of a man-made product.

Beauty is abstract to dare measure it with petty and limiting tangibles like money, like objects… I will not fall into that pitfall, there are a great many things that are stunningly beautiful and are material; but the knowledge that they were made to measure up to a tangible measurement – usually monetary value – makes them marginally interesting for me…

As beauty is abstract, as trying to frame it and justify it, explain it, is effort wasted; a vain attempt to rationalise something that is and should be taken at a personal level only with no concern as to what others make of it, so do I now try to become a part of that equation…

Because I strongly believe that to understand beauty one must venture away from it; one must stop trying to define it, seek it, capture it, represent it and one must just be.

The inexorable appetite of the flesh…

It made him chase a scent across a globe and then some... He was still dreaming of the day when he would find what he was after, and finally experience completion and eventually salvation… redemption from a faith more cruel and unforgiving than the worse torment he had ever imagined; and he had imagined a lot.

Now the time had come when he was back on the chase again… He had to have flesh… and as always there was only one kind that made him move and tick. But his tick was far worse than the shake of the earthquake. The fear and the devastation that followed the victim of the quake equally and surpassingly terrifying with the thrill and adrenaline rush of experiencing it…

He pushed the drifting thoughts aside. There was a task at hand, and a pleasant one… Sitting in the centre of the metropolis, hidden away in a shady corner of a poor excuse of nutritional juices parlour – albeit truly and extensively equipped with any kind one could desire, ranging from pure extract of natural and legal resources to artificial concepts and constructs of the most illicit and perverse nature – he injected his glands in a most vulgar and ancient way with his purchase… A strong, potent chemical substance, reconstructed from an extinct species of the not-so-near past; he was sure it was a primate lizard, and he even once delved in discovering its true story, but as always his attention span and dedication only took him so far… no thrill there, but plenty in consuming, abusing it. The rush came hard, as hard as it was anticipated. He had mastered years ago not to show any expression, but he could never remember why. He was conscious though that those who knew could infer his status just by looking at his eyes… It was time. He could feel the fragments of time passing by him, gone, never to return; wasted. That infuriated him more – it did so even without the use of his much wanted and to an extend, now needed substance. He stood up forcefully, and the only reason that the stool did not go flying and crashing to a corner was the four screws that held it fast to the ground. The screws reminded him of the purpose of his visit in this place. He looked out of the window of the shop… people came and went. It was hunting time.

It took him another good hour to find something that held his look long enough to reach the precious threshold he had set… He went after her, in that short and annoying manner that he had. Fear… he knew from the past that they tasted better if they were afraid first. He figured out or imagined that it was the chemicals released from the natural reaction…

She tried to escape, unknowingly first, but as the day progressed and his presence became more and more apparent to her, more consciously and constructively… That only made him more interested. Finally, it started. She travelled from the center of the metropolis to one end and then to the other, going through all kinds of areas – almost as if trying to get him after another scent; she almost made it once or twice.

By the time she decided to walk into a retro entertainment shop, his excitement was such, that he did not pay attention where and what it was…

-o-

She figured out that the only way she could avoid today’s torment would be if she could lure someone in her stead instead. She hated it when she did that… but it was her only way out… the things that she had been through lately where by far above her pleasure line. She did enjoy a lot of pain and abuse – physical and mental – but this was fast surpassing any reasonable tolerances.

She noticed him as soon as he stood up, the glazed eyes and the penetrating look, as if constantly on the look out. He looked like a predator, and a dangerous one at it. She had seen his ilk times and times again and even had some in her wildest days. He would have to do, if only she could get him there…

Things that are dear...

How much before what I know and love perishes? How long before what I hold dear is gone?
Books, stories, history, facts, reality, everyday life… full of stories that prove that what I love is going, gone, never to return, chases as unwanted.

So why linger? Why struggle in a place and a world that hates me and my kind?

No more… I’ll look back to what’s mine and mine alone, cherish it and weather with it into oblivion…

Some things are just not worth fighting for…

Κάθομαι μπροστά από μια μικρή οθόνη και πατάω κουμπάκια...

Μετα απο πολύ καιρό έχω νεύρα... Όχι, όχι απλά νεύρα...
Μπήκα το πρωί στο γραφείο... Ένα υπερεκτιμημενο μπουρδελο γεματο πουτανες... κ ουτε καν ομορφες πουτανες... ασχημες, στριμενες αγγλιδες πουτανες, καταλευκες, γεματες τουπε και λιπος... μαζι τους κ εγω... Απο αυτες τις σαπιες που εχουν παρει μεσα τους αμετρητα χιλιομετρα απο οτι χρειαζοταν για να βαλουν σε ενα εικονικο λογαριασμο τρια μηδενικα ακομη. Απο αυτες που ειναι γεματες υφος κ ιδεα για το ατομο τους κ που προσποιουνται πως ειναι κατι παραπανω απο αυτο... απο αυτες που δεν παραδεχονται πως ειναι ακριβως αυτο, πουτανες. Απο αυτες που μισουν τις ομορφες πουτανες, αυτες που παραδεχονται τι ειναι κ πως ειναι.

Μπηκα στο μπουρδελο το πρωι, κ πανω στο κρεβατι, συγνωμη, γραφειο μου βρηκα ενα φακελο. Κοκκινο, σαν το φωτακι που εχουν τα καλα σπιτια εξω, ωστε να ξερει ο κοσμος που να παει... Κακα μαντατα, αλλα ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια φορα ειναι... Ανοιγοντας το φακελο, διαβασα τα λογια τις αρχη τσατσας, αυτης της καρακαριολας, κοντοπιθαρης κατσαριδας που εχει να δει πουτσο στον κωλο του τουλαχιστον 1 χρονο κ αποφασισε πως ειναι αντρας κ νταβαντζης! Δυο σε ενα δηλαδη! Τα λογια της ψωλαρπαχτρας πορνης ηταν εμετικα, απαισια, ενα μειγμα ανασας σαπιας κ φορτωμενης με λογης λογης καταλοιπα απο το οργιο που της προσεφεραν οι φυλακισμενοι θανατοποινητες σαδιστες που την πηραν ως απαχαιρετιστιριο δωρο πριν την εκτελεση τους, σε μια παρτουζα πονου κ οργης.

«Αγαπητε μαλακα,

Λογο της τωρινης δυσκολιας που περναει η παγκοσμια οικονομια, αποφασισαμε πως θα σας γαμησουμε τσαμπα, και θα σας πουλαμε με την ωρα σε επιλεγμενους πελατας! Ως η ποιο εμπειρη και υψιλοβαθμη πουτανα του τμηματος σας, εχουμε την τιμη να σας γαμησουμε απο τον κωλο ασαλιωτα. Για την τιμη αυτη που σας κανουμε, ζηταμε ως ανταλλαγμα να κανετε την ακολουθη πραξη συμπονιας κ καλωσυνης προς 200 υπαλληλους της εταιρειας μας. Να τους απολυσετε.

Με τιμη,

Ο γαμιας της γειτονιας σας.

Υ.Γ. συννημενα βρειτε τη λιστα με τα ονοματα των 200. Εχετε προθεσμια μεχρι το τελος του Φεβρουαριου 2009 να ολοκληρωσετε το εργο σας, αλλιως θα σας ξαναγαμησουμε!»

Αλλαγη χρωματων, οργη, πονος, στεναχωρια... Η ελπιδα η πουτανα ομως ειναι παντα εκει, ακομη κ οταν πρεπει να εχει κρυφτει απο απλο σεβασμο προς τον κομιστη! Ετσι κ τωρα, η σαπια ειναι εκει. Κοιταω τα ονοματα... Μερικοι γνωστοι, μερικοι απο τους δικους μου. Ελπιζω πως ειναι κακογουστο ραντεβου, σαν αυτα με τους ανικανους γαμιαδες, που μονο φωναζουν αλλα απο πηδημα μηδεν. Ελπιζω πως θα ειναι κ το δικο μου ονομα εκει. Πραγματικα θα εκανε την δουλεια μου ποιο ευκολη. Τιποτα... καπως ετσι πρεπει να νιωθει ο 80αρης παππους που κοιταει ενα κωλαρακι 20χρονης χορευτριας σαμπα μπροστα στη μυτη του. Η οργη ριχνει πρωτα ενα βρωμοξυλο στην ελπιδα και μετα παει κ κλαιει μονη της σε μια γωνια του μυαλου. Κοιταω το γαμημενο μονιτορ μπροστα μου. Θελω να το βαρεσω, να του γαμησω οτι εχει κ δεν εχει, να το θρυψαλιασω κ μετα να παω στον οντα του γαμια κ να του δωσω μια δοση απο το φαρμακο του...

Του γαμια, που πηδαει κοσμο κ δεν ρωταει ουτε θελει να μαθει ποσο ασχημο κρεβατι ειναι. Του γαμια που νομιζει πως μας κανει κ χαρη, αυτη η χαροκαμενη τρισμοιρη καρικατουρα αποτυχημενου πορνοσταρ. Φαντασιωνομαι πως θα ηταν να τον πιασω στα χερια μου... πως θα ηταν να ειμαι ο εαυτος μου ξανα. Πως θα ηταν να παρω φορα απο το γαμημενο γραφειακι μου, να πηδηξω μεσα απο την τζαμαρια του αφριζοντας την οργη μου κ να του δωσω αρκετο χρονο να δει τα ματια μου ωστε να ξερει πως δεν θα ξανακανει τιποτα μετα απο αυτο γιατι θα ειναι κατακοιτος για πολυ καιρο... Μετα να του δειξω τι γινεται οταν καποιος αφηνει τον εαυτο του να δειξει τι νομιζει για αυτον, αντι να του χαμογελαει ψευτικα...

Φαντασιωνομαι την ηδονη που θα επερνα οταν θα του εξαρθωνα τα χερια απο τους ωμους του, ποσο ωραια θα περναγα οταν θα του εσπαγα τις επιγονατιδες, τι ηδονικους ηχους θα εβγαζε οταν θα χρησιμοποιουσα την γραβατα του για βρογχο, ισα ισα να του κοβει την ανασα κ την παροχη του αιματος στον εγκεφαλο...

Ενα σαδιστικο χαμογελο κυριαρχει στο προσωπο μου. Σηκωνομαι κ παω στο γραφειο του... Αδεια! Το αρχιδι ειναι σε αδεια! Για 1 μηνα! Ειναι για σκι στη γαλλια! Γαμω το χριστο σου, γαμω την παναγια σου, την πουτανα την μανα σου που σε εκανε οταν την βιαζαν οι αραπηδες αχθοφοροι σε ενα λιμανι στο αλγερι κ φωναζε κ αλλο!!! Γαμω το γαλα που βυζαξες! Γαμω το αχριστο κεφαλι σου, που δεν κανει ουτε για τασακι, μικροτσουτσουνο στρουμφακι, ομοφυλοφυλε κρυψινους αντρα.... Δεν εχω λεξεις να σου περιγραψω την κολαση που θα σου υποβαλλω, αλλα σου υποσχομαι πως πριν ο κωλος σου γινει παλιο ελληνικο πενηνταρικο, δεν θα φυγω απο εδω. Η κολαση θα ειναι τοπος διακοπων για σενα οταν θα εχω τελειωσει μαζι σου...

Τωρα, το μονο που φαντασιωνομαι ειναι να με απολυσει οταν γυρισει κ να ειναι εδω....

slope

Το τοπίο είναι ανεπανάληπτο – ακόμη και εδώ , ακόμη και για εσένα που έχεις ξανάρθει. Η ανάσα παγώνει, τόσο από την εικόνα αλλά και από την θερμοκρασία. Οι κορυφές ατενίζουν αγέρωχα τα μερμηγκάκια που με κόπο και ματαιοδοξία πηγαινοέρχονται σε μια λανθάνουσα, σπασμωδική πορεία. Περιμένει να φύγουν, δεν θέλει να ενταχθεί εκεί. Στην σιωπηλή αναμονή παρατηρεί την φύση και μελετά την ανέχεια της σε εμάς, τα παράσιτα...

Πόσο μαγευτικά εναρμονισμένες οι κορφές, πόσο σημαντικές οι γραμμές των δέντρων και πόσο προκλητικές οι υψομετρικές διαφορές. Έχει περάσει καιρός. Κοιτάει και χάνεται στην ομορφιά που περιτριγυρίζει. Ο χρόνος περνάει σε άλλη διάσταση, όχι σε γραμμή, όχι σε σειρά, αλλά ναι, έχει ξαναυπάρξει αυτή η στιγμή. Είναι η στιγμή της ένωσης, η στιγμή που βρίσκει τον χαμένο εαυτό στο χρονοντούλαπο, η στιγμή που το κάτι ξυπνάει και μυρίζει την τροφή του. Κάποιοι θα λέγαν το κτήνος, αφού μόνο μανία περιγράφει την όρεξη που μπορεί και χαρακτηρίζει τις πράξεις και την ένταση τους, το πάθος τους, την ανάγκη τους. Μια γρήγορη και διψασμένη ματιά ανακαλύπτει το μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα, την γραμμή που κανένας δεν έχει βεβηλώσει ακόμη, την γραμμή που κάνει το κάτι, το κτηνος, μέσα να αλυχτάει από χαρά, προσμονή, πάθος, φόβο, όλα μαζί σε μια αγωνία για την εμπειρία, για το τι θα επακολουθήσει.

Η ώρα έχει έρθει... μια μελωδία καλύπτει το μυαλό, ένα φιλμ χαλάρωσης, αυστηρής ηρεμίας, καθώς παράλληλα η ιεροτελεστία της προετοιμασίας έχει ξεκινήσει... Ποτέ δεν κατάλαβε αν είναι φόβος ή ηδονή αυτή η προσοχή και σημασία σε αυτό το σημείο. Μπότες, ρούχα, τσάντα... όλα στη θέση τους, σωστά, εναρμονισμένα, εκπέμπουν μια ασφάλεια, μια ετοιμότητα... αριστερό πόδι στη δέστρα. 39 κλικ και 3 χαλάρωμα – μετά από τόσα χρονιά όλα έχουν την σωστή τους θέση. Δεξί πόδι στη δέστρα, 42 κλικ και ασφάλεια... Στέκεται... το βουνό καλεί, προσκαλεί, ανοίγει μπροστά, γεμάτο προκλήσεις και γεμάτο εμπειρίες. Η διαδρομή είναι απλή μέχρι τα δέντρα, ένα χαλαρό σλάλομ, μια απλή σειρά αριστερών και δεξιών στροφών, τα πρώτα δειλά βήματα για ένα χορό. Πίσω από τα δέντρα όμως...

Προσεγγίζει τα δέντρα και κόβει ανάμεσα τους, πολλές φορές από πάνω τους, αφού το φρέσκο χιόνι είναι άπλετο και καλύπτει τυχόν εμπόδια. Ένα έντονο φως προδίδει το επόμενο βήμα, ή μάλλον το επόμενο άλμα... Το άνοιγμα μπροστά αντανακλά το φως και συγκριτικά με την σκιά των δέντρων δημιουργεί μια πνευματική εικόνα του τι ακολουθεί... Ένα γρήγορο σκανάρισμα δεν δίνει τίποτα για κατάλληλο σημείο προσέγγισης, η επιλογή είναι τυφλό άλμα και πέσιμο ή φρένα και άγαρμπο, άχαρο σύρσιμο μέχρι την άκρη της πλαγιάς... Το φως λάμπει τόσο που οι εικόνες που γεμίζουν το κεφάλι του είναι μόνο από κατάλευκες πλαγιές, με μεγάλη κλίση και χωρίς κανένα ίχνος βράχου, μόνο ράμπες...

Είναι στον αέρα... το κτήνος έχει κυριεύσει τελείως τώρα... Η προσγείωση μάλλον άγαρμπη και τουλάχιστον 2 δευτερόλεπτα μετά από ότι περίμενε. Μόνο η μανία και ο πόθος κρατάνε και επιτρέπουν την συνεχεία στην πορεία.... Γραμμή καμία, καθαρά όλα... Ηδονή... Η κραυγή είναι στην άκρη του στόματος, όμως πρέπει να κρατηθεί, η χιονοστιβάδα είναι γεγονός εδώ και όχι γέννημα κάποιας φαντασίας. Μόνο ταχύτητα μένει στο συνειδητό... οι υπόλοιπες αισθήσεις απολαμβάνουν την μοναδική αυτή εμπειρία οπτικοακουστικών και αισθητικών ερεθισμάτων. Η πούδρα που κόβεται από το σανίδι είναι ποιο αφράτη από οτιδήποτε άλλο, ποιο δροσιστική από οτιδήποτε άλλο, και καθώς οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, έτσι ανεβαίνει και η ηδονή, μοιρασμένη ανάμεσα στην βόλτα, το εγκεφαλικό τριπαρισμα και τον κόπο που απαιτεί αυτή η βόλτα...

Τα πόδια καίγονται, οι μυς είναι εξαντλημένοι... 20 λεπτά σε πούδρα είναι περισσότερο από όσο μπορεί να αντέξει τώρα... αλλά δεν γίνεται να τελειώσει έτσι, τώρα, εδώ... όχι όσο έχει ακόμη χώρο. Το φυσικό άλμα μπροστά φαντάζει μικρο, αλλά υπάρχει μια μικρή φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού που λέει πως με αυτή την ταχύτητα και την υψομετρική διαφορά, μόνο μικρο δεν θα είναι. Καμία διαφορά... ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο και το σώμα αυτόματα προσαρμόζεται σε μια νέα θέση. Η γωνία είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο φαινόταν, και η ταχύτητα πολύ μεγαλύτερη από όσο ξέρει πως μπορεί να προσγειώσει... ένα κλάσμα αργότερα πετάει, το έδαφος και το χιόνι μακρυά, και κάτι δέντρα τριγύρω γελάνε με το τι θα ακολουθήσει... το χαμόγελο γίνεται γέλιο και το γέλιο οδηγεί στην έκφραση. Η κραυγή ηδονής και χαράς είναι η αποκορύφωση. Η κάθοδος έχει ξεκινήσει, και καμία μα καμία σημασία δεν έχει... Εξάλλου, ποτέ δεν ασχολήθηκε με την προσγείωση...